Na de geweldige ervaring in Velden vorig jaar was ik weer gevraagd om mee te spelen in het Oranjeteam wat in Dresden mee zou doen aan het 12e Europees Team  Kampioenschap voor Senioren. Al in november was Otto Rost van Tonningen bezig om 4 teams te formeren, maar door ziekte kwam hij behoorlijk in tijdgebrek. Gelukkig was het contact via de mail tussen de overige deelnemers dermate dat iedereen tijdig onderdak kon regelen. Mijn teamgenoten werden op het laatst nog ondergebracht in het Ramadahotel waar zich ook de wedstrijden afspeelden. Zelf kon ik ca. 300 m van de speelzaal door een afzegging nog in Pension Köhler terecht.

In Amersfoort werd er verzameld en zo vertrokken we met 15 personen per trein in een gereserveerd deel richting Duitsland. Na een reis van ruim 9 uur arriveerden we in een besneeuwd Dresden. De volgende dag waren de 78 teams met 4 of 5 man vertegenwoordigd bij de opening met een grote vlaggenparade. Onder de deelnemers bevonden zich illustere namen zoals de GM’s Korchnoi, Vasiukov, Tatai, Uhlmann, Jansa en Tsjeskovski. Onze start tegen  team Blindern Noorwegen was uitermate zwak, met name mijn blunder na 10 zetten wat een stuk kostte. Gelukkig konden we er nog een 2-2 gelijkspel uithalen. Vanuit de speelzaal gingen er regelmatig bussen naar het centrum van Dresden en s’middags werden er voor begeleiders en liefhebbers excursies georganiseerd naar aparte plekjes in en rondom Dresden. Musea, oude gebouwen,muziekvoorstellingen en kloosters in de omgeving werden goed bezocht. Heel indrukwekkend was de Panometer, een soort panorama van Mesdag maar dan geprojecteerd in een koepelvorm. Mensen in kleding uit de 17 en 18e eeuw waren geprojecteerd in een beeld zoals Dresden in die tijd er uit moet hebben gezien.

In de 2e ronde troffen we weer een team uit Noorwegen en werd er na een zware strijd een 2½-1½ overwinning behaald met goede overwinningen van Frans Arp en mijn persoontje. Achteraf zou het mijn enige zege blijken te zijn in dit toernooi. Het vaak gezellige samen eten in het restaurant na afloop was prima voor de sfeer in de groep Hollanders. Het meenemen van mijn laptop was een goed idee, want zo kon ik mij op mijn volgende tegenstander prima voorbereiden met de actuele database die ik tot mijn beschikking had.

In de 3e ronde kregen we tegen het sterke Sachsen-Anhalt onze eerste nederlaag te slikken, waarbij Ben van Geffen (onze teamcaptain) en debutant Arend van Oosten een zeer verdiende remise behaalden.

De gezonde rivaliteit tussen de 4 Nederlandse teams om na 9 ronden het hoogst te eindigen deed na elke speeldag veel stof doen opwaaien.Na afloop kwam er menig analyse op het bord  onder het genot van koffie of ander spirituaal vocht.

Na mijn rustdag op vrijdag mocht ik weer aantreden in de 4e ronde tegen Helsinki en ook nu weer werd er hard gestreden om de punten. Dat ik het beslissende halfje binnenhaalde gaf toch wel enige voldoening.

De sneeuw die gestaag neer dwarrelde maakte het menigeen niet makkelijk om na de partij nog wat te ondernemen, ook al omdat winkels dun gezaaid waren en het openbaar vervoer het enige was om naar het centrum te komen. De grote demonstratie op zaterdag ter herdenking van het bombardement uit WO 2 zorgde voor afsluiting van het centrum.

Ronde 5 was zeer succesvol ,want met een monsterscore van 3½-½ werd Hessen 2 verslagen. Net zoals vorig jaar ging Frans zich weer manifesteren op zeer bijzondere wijze, iets waar wij gezien de nare situatie van zijn moeder hem niet toe in staat hadden geacht. Zijn manier van spelen is voor toeschouwers een lust voor het oog en of alles klopt moet achteraf maar worden beoordeeld, maar leuk is het. Ook Otto liet weer wat oude glans zien met een mooie aanvalspartij.Ondertussen was er in het hotel een vervelend buikvirus binnen gedrongen waar binnen elk team wel spelers  besmet mee raakte. Aan de uitslagen was dan ook te zien dat de halfzieke spelers niet meer optimaal konden presteren.

Grote consternatie ontstond toen er in het hotel mensen 1 dag plaats moesten maken voor een Japanse groep waarvoor het hotel overboekingen moest regelen. Allemaal zeer vervelend en zeker niet bevorderlijk voor de concentratie achter het bord. Binnen ons team moest een half zieke Otto met Arend zijn kamer delen, maar ook dat werd maar geaccepteerd.

Na deze grote overwinning moest in de 6e ronde Hessen 1 worden bestreden met voor Ben aan bord 1 Donschenko als opponent. Jammer voor hem dat zijn tegenspel niet bracht wat hij had voorgenomen, maar dat is geen schande.

Wat hij de laatste 3 ronden liet zien maakte alles weer goed te beginnen met in ronde 7 een knappe overwinning op Ager van het sterke Salzburg. Het 2-2 resultaat was al met al zeer verdiend. De winst in ronde 8 op het sterke Leipzig van 2½-1½ met overwinningen van Ben op de Böhnisch en Frans op Böhlig bracht ons op een plaats binnen de eerste 20 en wellicht zouden we deze plaats vast kunnen houden in de laatste ronde tegen Denemarken 1.

Het 2-2 resultaat was grotendeels aan Frans en Ben te danken die hun goede vorm tot het laatst konden bewaren.

Over mijn totaal score van 2½ uit 8 ben ik uiteraard ontevreden, over mijn spel wel ,maar dat telt niet.

Frans behaalde 6 uit 7!!!  Ben 4 uit 8 aan bord 1, Arend 4 uit 7 en Otto 2½ uit 6

Met de 23e plaats van de 78 teams waren we inderdaad het hoogst eindigende Hollandse team.

Het afscheidsdiner in een zeer gezellig restaurant vlakbij de speelzaal met alle Nederlanders zag er geweldig uit maar eindigde voor mij met een vroegtijdige aftocht want ook ik ontkwam niet aan het heersende virus. De zeer onrustige nacht met veelvuldig WC bezoek maakte de treinreis op vrijdag niet bepaald een pretje.

Met de noritpillen van Frans bleef ik aardig op de been en na zo’n 9 uur werd ik liefdevol op station Hoorn door Yvonne ontvangen.

Een mooie schaakvakantie was weer ten einde met een hoop herinneringen voor later