Scrollend door de eindstand vallen verschillende clubgenoten op. De meeste overwinningen zijn behaald door Ronald Ritsema die in zijn 27 partijen achttien keer zegevierde. Het hoogste aantal remises heeft twee winnaars. Zowel Romke Dijkstra als Jacques de Heus komt met zestien stuks aardig in de buurt van het record van Ruud Velthuis (achttien remises).
Marten Ploeger staat voor het eerst in de top tien (zevende), Bart Voorn (elfde) en Abel Romkes (22e) hebben niet eerder zo hoog in het eindklassement gestaan en Robbert van Dijkhuizen (46e) kan terugkijken op een goed eerste jaar in de seniorencompetitie.
Er zijn meer persoonlijke records als het gaat om de beste klassering. Wout Druijfs beste seizoen was twee jaar geleden met de 29e plaats. Nu is hij als zeventiende geëindigd. Ook Romke Dijkstra (32e), Willem van der Veen (33e), Jacques de Heus (34e), Ruud Loots (48e) en Anton Hommes (54e) hebben hun beste prestatie verbeterd. Van Gerard Groot weet ik het niet zeker. In mijn archief heb ik de zestiende plaats – seizoen 1998-1999 – als zijn hoogste eindklassering en nu is hij veertiende geworden. Maar van de periode voor 1992 moet ik dat nog uitzoeken. Want als je in de historie van Caïssa duikt, kom je tijd te kort. Daarin valt nog veel te ontdekken.
De mooiste partij van de slotronde is Abel Romkes-Erik Romkes (uitslag ½-½). Het is niet uniek dat vader en zoon tegenover elkaar zitten. Kees en Ton Wessels hebben tegen elkaar gespeeld, Rinus en Sernin van de Krol en ik denk ook Gerrit en Arnold van der Wolff. Opvallend is bovendien de eindscore van Abel en Erik. Allebei hebben ze elf partijen gewonnen, negen keer remise gespeeld en achtmaal verloren. In de eindstand staan ze slechts 2,1 punt van elkaar. Zo vader, zo zoon.