In de vierde wedstrijd van het seizoen moest Caïssa 2 op bezoek naar Stede Broec om met het eerste achttal van de Groene Zes de degens te kruisen. Aan het eind van de avond was de kleinst mogelijke overwinning gerealiseerd: 4½-3½.
Coach Arend Stapel had voor de gelegenheid de eerste twee bordspelers thuisgelaten. Zij hadden in de eerste drie ronden onder de maat gepresteerd en de coach vond dat ze maar eens een ronde moesten toekijken. Misschien dat ze in de volgende ronde tegen Koedijk dan wel weer een beetje op scherp staan. Als vervangers waren Abel Romkes en Aad Laan opgeroepen. Abel imponeert in de interne terwijl Aad in het derde tot dusver mooie dingen laat zien. Ze mochten de laatste twee borden bevolken, terwijl de reguliere spelers allen twee borden omhoog opschoven.
De tactiek was duidelijk: houd GZ op de hoogste borden in bedwang en sla op de lagere borden toe. Een logische aanpak, want GZ heeft op de hoogste borden enkele prima spelers, maar naar onderen toe neemt de rating sneller af dan die in het achttal uit Hoorn. En de tactiek zou prima werken.
Bert Spil zat aan bord één tegen Peter van Waart en de gratis kop koffie was nog niet op of de twee tekenden de vrede. Vanuit de opening was er niets bereikt. Misschien toont de partij aan dat de beginstelling van het schaakspel in hogere zin remise is. Zelf zat ik aan het derde bord tegen Vincent Duin in een partij waarin niks gebeurde. Na slechts vijftien zetten was drie keer dezelfde stelling op het bord gekomen. 1-1 maar de hoogste twee GZ ratings waren geneutraliseerd.
Nu moest het tweede deel van het plan worden uitgevoerd. Op de lagere borden toeslaan. Het zag er goed uit. Abel had mooi spel. Aad had een pion geofferd in het Falkbeers tegengambiet maar, zoals dat hoort in dit soort openingen, een stellingsvoordeel. Arend en Gerrit beschikten over prettige stellingen. Gerrit had een pion in de plus al was het de vraag of deze te houden was. De positie van Ton van Dijk was wellicht licht negatief; zijn initiatief op de damevleugel werd gecompenseerd door een overwicht van Michel van der Pal op de koningszijde. Nochtans geen reden tot paniek. Alleen de positie van Erwin Brouwer was reden tot zorg. De speler die uit de eerste drie partijen 100% had gescoord overzag in de opening dat zijn paard slechts gedekt was door een gepende pion, en toen Nico Weel deze er van af snoepte moest hij met lede ogen toezien dat hij er geen enkele compensatie voor kreeg.
Abel Romkes had geen materieel overwicht maar wel een veel betere plaatsing van zijn stukken. Op een bepaald moment sloeg dit door doordat hij met een aardig dameoffer een toren kon meepikken. Eten van de dame leidde tot mat in een paar zetten en dus hield Rick Slaman het voor gezien. De invaller zette Caïssa op voorsprong en het team zou deze niet meer uit handen geven.
Arend had steeds een wat betere stelling maar zag geen winstweg. Hij had ook geen zin het te verklooien en deed de kerstgedachte eer aan met een remiseaanbod. Gezien de positie op de overige borden leek dit aanvaardbaar, en het is nou eenmaal ook zo dat als je het niet meer ziet dat dan dat gewoon de beste keus is. Het aanbod werd aanvaard en het was 2½-1½.
Aad ontwikkelde een steeds mooiere stelling. Zijn stukken zwermden over het bord en de koning van Ab Niekamp werd meer en meer de stuipen op het lijf gejaagd. De troepen van Aad werkten prima samen en nadat de geofferde pion terug was veroverd kwam Aads dame de Bovenkarspeler koningsstelling opruimen. Er was geen houden aan en dus 3½-1½. Gerrit Roos had zijn pion niet gehouden. Marco Bergsma had een vrijpion op de zesde lijn en de vraag was een beetje of die opgeruimd kon worden (waarna Ger weer een pion in de plus zou hebben), of die door kon drukken of dat het een status quo zou worden. Het opruimen ging niet zo maar, maar Marco had ook alle troepen nodig voor de verdediging. Ook hier remise.
4-2. Erwin schaakte nog maar was al geruime tijd afgeschreven dus het was aan Ton van Dijk om een halfje binnen te halen. Er was een stelling ontstaan met twee torens en een loper elk, en de meeste pionnen stonden nog op het bord. Er waren geen vrijpionnen maar de stukken van Michel van der Pal leken net wat lekkerder te staan, en daardoor was er een constant gevaar voor pionverlies. De in Leek geboren Caissiaan voerde de verdediging met vaste hand, en kon de Bovenkarspeler tegenstander uiteindelijk zelfs dwingen tot loperverlies. Dit ging dan wel ten koste van twee pionnen. Ton nam verder geen risico in dit eindspel; winst van het team gaat voor persoonlijke triomf; en stelde remise voor. Michel had weinig keus dan hiermee akkoord te gaan. Erwin had zich inmiddels verzoend met het onvermijdelijke en dus was de eindstand 4½-3½. Geen ruime overwinning maar wel een terechte. En de list van de coach was geslaagd.
Is Caïssa 2 nu sterker dan Caïssa 3? Graag had ik gezien dat we met minstens 5-3 hadden gewonnen want nu treedt de opmerkelijke situatie op dat we beide met 6 matchpunten en 19½ bordpunten zitten. Een halfje meer had me de mogelijkheid geboden om dat Co Buysman flink in te peperen maar helaas zit dat er nu niet in. Maar de achterstand is ingehaald en dus kijk ik de toekomst met vertrouwen tegemoet. En inderdaad Co (voordat ik hiermee om de oren geslagen word): de enige twee winstpartijen komen van basisspelers van het derde. Zucht.
Noot: De auteur van dit artikel kan niet garanderen dat dit artikel vrij van onwaarheden is.