Tot aan de voorlaatste ronde in de bondscompetitie hadden De Eenhoorn 4 en Caïssa 5 evenveel punten verzameld, namelijk vier. De match tegen elkaar zou dus de wedstrijd van de waarheid moeten worden. Dat viel echter tegen: 6½-1½.

De Caïssa-spelers waren nog wel vol goede moed naar de voor hen niet onbekende speellokaliteit vertrokken. Daar bleek nog slechts één vertegenwoordiger van De Eenhoorn aanwezig, die bezig was de stukken op te zetten. Een helpende hand was dan ook zeer welkom.

Langzaam druppelden de tegenstanders binnen die, op een enkele uitzondering na, voornamelijk uit tieners bestonden. Dat leek voor de ervaren Caïssa-ploeg dus een makkelijk avondje te worden. Niets bleek minder waar.

De jeugd van De Eenhoorn vloog er vanaf de opening volop in en na ruim een half uur was er op de borden van Rob Bouwman, Cees de Boorder en Kees Meijer al een slachtveld te constateren. Die partijen werden vervolgens vlot in winst omgezet. Good-old Frans Bouwman bleef in dit geweld nog redelijk overeind door een eindspel met lopers van ongelijke kleur op het bord te toveren, wat op remise uitliep.

Op zo’n avond zit ook alles tegen: Rens van der Klei won een dame tegen toren en paard, maar werd door het loperpaar van zijn tegenstander toch in een matnet gedrongen. Ook Gerrit van der Hoff en invaller Hans Schouwink kregen met een matnet te maken, hoewel de vrouwelijke opponent van Hans hem er opmerkzaam op maakte dat hij vlak voor het einde een torenwinst over het hoofd had gezien.

De enige die als een rots in de branding overeind bleef was Anton Hommes die het ene stuk na het andere won, waarna zijn tegenstander moedeloos opgaf.

Gelukkig hoefde na zo’n pak slaag niet nog een lange thuisreis worden aanvaard.