Het Noord-Hollands lentekampioenschap voor veteranen zit in het middenspel. De vierde ronde is gespeeld en langzamerhand wordt duidelijk welke kant het op gaat in de drie groepen. Het aantal kanshebbers voor de topplaatsen daalt, al blijft het door de kleine onderlinge verschillen een verrassing wie na zeven woensdagmiddagen bovenaan staat. Niets is nog beslist.

In het Hoornse verpleeghuis Lindendael lijkt het kampioenschap wel op een echte partij. Ook dan geeft het middenspel enigszins prijs hoe de kansen liggen. Dat gedeelte van de partij is er voor tactische en psychologische mogelijkheden. Een dreiging in het spel brengen, maar nog niet beslissend doorzetten.

Voor aanvang van de vierde ronde gaf een van de deelnemers, een clubgenoot, mij een pagina uit de Volkskrant van donderdag 27 maart. De Forum-pagina, met een groot artikel van Max Pam. Hij is journalist, schrijver, schaker en schaakliefhebber. Die week stond de uitzending van ‘Fitna’, het fröbelwerkje van Geert Wilders (een kwartier knippen en plakken kun je geen film noemen), volop in de belangstelling en Max Pam had wel een aardige link gelegd met de schaaksport.

Hij begon zijn opiniestuk met een bekende schakerswijsheid: de dreiging is gevaarlijker dan de uitvoering. De auteur verwees naar een anekdote die aan verschillende grootmeesters is toegeschreven, maar volgens Max Pam zich vermoedelijk in 1927 heeft afgespeeld tijdens een partij tussen Milan Vidmar en Aron Nimzowitsch. Vlak voor de eerste zet legde de in Oostenrijk-Hongarije geboren elektrotechnisch ingenieur een sigaar naast het bord. De niet-roker Nimzowitsch keek er met afgrijzen naar en zijn ergernis werd naarmate de partij vorderde steeds groter. Vidmar zou ook een doosje lucifers ernaast hebben gelegd en wellicht stond op dat moment zijn tegenstander op om een protest in te dienen. Roken was toegestaan, maar een stille afspraak onder de topspelers in die tijd was om dat niet te doen. ,,Maar ik rook toch niet’’, reageerde een verbaasde Vidmar die natuurlijk wel wist waar hij mee bezig was.

Op het Franse plein in Lindendael wordt niet gedreigd. De sportieve sfeer van het veteranentoernooi komt vooral tot uiting in de langste partij van de dag, die tussen de oud-kampioenen Frans Vlugt en Jan Rot. De witspeler heeft toren en pion (op g5), Jan Rot heeft toren, loper en pion (op f7). De Edammer heeft een grote achterstand in tijd: dertig seconden om twaalf minuten. Maar zijn eindspeltechniek is formidabel en zwart komt er niet uit hoe het voordeel te verzilveren.

Als de pionnen zijn geruild, staat de klok van Frans Vlugt op 0.00. De laatste seconde is net ingegaan en hij claimt onmiddellijk remise. Ondertussen heeft zijn tegenstander nog slechts een dikke minuut over. Weinig tijd om een winstplan uit te voeren. Daar staat Jan Rot niet eens bij stil, want hij heeft heel sportief het remiseaanbod meteen geaccepteerd.

Zelf heb ik een wat onfortuinlijke middag. Mijn stoel staat pal naast een lantaarnpaal die ook precies tegen de tafel staat. Mede door het ijzeren plateautje waarop de lantaarnpaal is geplaatst, wordt het een ongemakkelijke zit achter het bord. Met de stoel is het lastig schuiven. Ik speel tegen Piet van den Bos. Bekende achternaam. Ik woon immers in de Van den Bosstraat. Niet vernoemd naar de routinier uit Heemstede, maar er is wel de dreiging dat iedere keer als ik de hond uitlaat en het straatnaambord zie, ik aan die partij met de lantaarnpaal denk.