De euforie van 1½ jaar geleden na het kampioenschap in de eerste klasse is zo langzaam aan omgeslagen in een soort berusting dat er wellicht een vloek rust op het behalen van een goed resultaat in een bondswedstrijd.  

De euforie van 1½ jaar geleden na het kampioenschap in de eerste klasse is zo langzaam aan omgeslagen in een soort berusting dat er wellicht een vloek rust op het behalen van een goed resultaat in een bondswedstrijd. Ik kan mij niet herinneren ooit zo’n lange reeks van nederlagen (12 in totaal) te hebben meegemaakt in mijn schaakloopbaan en het doet mij extra pijn om als teamcaptain alle goede voornemens zo snel te zien stranden. Ik vraag mijzelf wel eens af of ik niet te emotioneel met dit team verweven ben en het resultaat belangrijker vind dan het spelen op zich.

Al om 19.45 uur waren onze gasten en vroegere clubgenoten uit Zaandam reeds gearriveerd en het weerzien was allerhartelijkst. Omdat ook ons 3e team thuis moest aantreden tegen Purmerend 3 was er speelruimte bijgehuurd.

Voorzitter Fred Avis dirigeerde rond 20.15 uur iedereen achter de borden en de wedstrijd kon beginnen.

Aan bord 2 moest Erik v.Tooren het opnemen tegen sluwe vos Peter Roggeveen. Wat op het bord kwam leek ergens op een kruising van het Koning-Indisch en het Hollands. Beide spelers wilden het centrum niet openbreken om elkaar maar zo weinig mogelijk aanknopingspunten te geven. Al heel vroeg werd de vrede getekend toen Erik herhaling van zetten afdwong.

Met mijn tegenstander en oude vriend Cor van Dongen heb in de jaren 70 menig robbertje achter het bord uitgevochten en zelden waren ze saai.

Met de openingszetten1. c4 f5 2.e4 fxe4 3.d3 Pf6 4.dxe4 e5 kwam er een soort Engelse opening op het bord en had zwart niets te vrezen. Het remiseaanbod op de 15e zet moest ik wel afslaan gezien de stand aan de overige borden. Daarnaast zit het niet in mijn aard om zo vroeg al te volstaan met een puntendeling.

Inmiddels was Wouter na een volkomen mislukte opening ondanks een half uur tijdsvoordeel flink in de problemen gekomen en werd hij eigenlijk geruisloos van het bord getikt. Al met al niet bevorderlijk voor het zelfvertrouwen.

De vreemde blunders die Ton van Dijk midden in zijn partijen begaat, baren hem zelf nog de meest zorgen. Ook nu weer, na een prima opening werd er na een afruil zomaar een stuk weggegeven, zodat niet veel later de stukken de doos in konden. Voor mij is dit een onverklaarbaar fenomeen, maar zeker is dat een gebrek aan instelling of concentratie hem zeker niet kan worden verweten. Maar jammer blijft het.

Ook Rolf de Brouwer kan maar moeilijk zijn draai vinden. Heel bewust leek het of hij in de Franse opening zijn pion op b7 offerde om meer ruimte te krijgen, maar het vervolg toonde aan dat tegenstander Evert Blees weliswaar moest blijven opletten maar steeds de leiding in de partij had. Ook ditmaal trok onze man aan het kortste eind.

Met een tussenstand van ½-3½ zag het er somber uit. Toen niet veel later een niet geheel fitte Ton Wessels aan bord 3 een bijna winnende zet van zijn opponent over het hoofd zag, kon hij de nederlaag niet meer ontlopen en was Caïssa weer een illusie armer.

In de overige 3 partijen was het zaak om de vaststaande nederlaag binnen de perken te houden en dat lukt wonderwel.

Bert Spil was in het middenspel enigszins de draad kwijt geraakt mede ook door een ver opgerukte zwarte pion die de verzwakte koningsvleugel lam legde. In een wat mindere stelling accepteerde hij maar al te graag het remisevoorstel.

Het spektakel speelde zich af in de laatste 2 partijen, waar Fred en ondergetekende in boeiende tijdnoodgevechten loon naar werken kregen.

Vooral Fred had zich terdege voorbereid op zijn tegenstander Huib Middelhoven, die 2 jaar terug in een zeer spectaculaire partij het onderspit moest delven en zeker gebrand was op revanche. Zover liet Fred het niet komen, hoewel hij wat gedrukt uit de opening kwam en waar vooral het aantal penningen in de stelling opviel.

Over mijn eigen partij kan ik verder zeer tevreden zijn. Na het geweigerde remiseaanbod kwam de witte dame in nood en werd uiteindelijk gevangen. Het eindspel speelde ik met de klok op vallen gemakkelijk naar winst.

Toen ook Fred het punt incasseerde was dat met gemengde gevoelens, want ook nu weer had er meer in de wedstrijd gezeten. Alle zeilen moeten nu worden bijgezet om niet opnieuw met degradatie te worden geconfronteerd. Onze volgende tegenstander Aalsmeer zal ipv vrijdag 11 december in Aalsmeer echter op dinsdag 8 december thuis te worden bestreden (dit is op verzoek van Aalsmeer omgezet ivm niet beschikbare speelruimte).

Dus hou hier rekening mee . Ook dit wordt weer een hele kluif.

1. Peter Holscher (2003)       –      Cor van Dongen(2084)            1-0

2. Erik v.Tooren (2044)         –      Peter Roggeveen (1991)           ½-½

3. Ton Wessels (1927)           –      Remco v/d Meer (1932)          0-1

4. Bert Spil  (1897)               –      Hein Middelhoven (1931)        ½-½

5. Fred Avis  (1819)              –      Huib Middelhoven (1975)        1-0

6. Wouter Strating (1882)    –       Willem de Boer   (1917)           0-1

7. Rolf de Brouwer (1802)    –       Evert Blees                              0-1

8 Ton v.Dijk  (1788)             –       D.W. Swart   (1765)                 0-1

                                                                                                  ——-

                                                                                                  3-5