Met de teams van Caïssa mag het dit seizoen wat minder gaan, individuele successen zijn er wel. Zaterdag kroonde Bert Spil zich tot beste omnisimultaanschaker in Koedijk. Bij de prijsuitreiking ging de beker met de grote oren naar de Hoornaar.

Het logo bovenaan de e-mailbrief voor de deelnemers verraadde al waar het om gaat in De Rietschoot: sfeer. Drie koeienkoppen sierden de aankondiging van alweer het zevende toernooi. In Koedijk hebben ze geen schaakclub, maar een schaakgroep en de speelzaal is een ontmoetingscentrum en geen wijkcentrum.

Al sinds jaar en dag zijn Drienerlo en Koedijk (neem de eerste lettergreep van beide namen en het logo is verklaard) onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Neem het viertallentoernooi aan de boorden van het Noordhollands Kanaal, dat sinds enkele jaren tevens een NHSB-kampioenschap is. De Drienerloërs zijn zeer bekende deelnemers, ondanks het vroege opstaan en de treinreis van Enschede naar Alkmaar. Ze zitten uitgedost achter de borden, met een waterpolocap, Vikinghelm, pruik of wat dies meer zij op hun hoofden. Leden van beide verenigingen treffen elkaar elders in Nederland voor een ludiek onderonsje en nemen deel aan elkaars toernooien.

Qua omvang was de Caïssa-afvaardiging zaterdag op twee na het grootst. Omnisimultaanschaaktoernooi, wat is dat nu weer? Het heeft een bijzondere opzet, maar het is wel heel leuk om te doen. En je moet goed lezen wat organisator Martin Borggreve op zijn T-shirt heeft staan: ‘Het is maar een spelletje’. Met die instelling moet je ook de twintig partijen van 45 minuten op één zaterdagmiddag spelen.

Negenhonderd minuten schaken op één zaterdagmiddag, dat kan. Er waren groepen van zes deelnemers gevormd die per groep allemaal tegen elkaar schaken. Ieder groep had, op twee lange tafels, vijftien borden tot zijn beschikking. Elke speler had een eigen kleur en moest zijn zetten bij het bord met zijn eigen kleur doen. Als je ervan uitgaat dat één rondje om beide tafels lopen een afstand van dertig meter oplevert en je hebt een gemiddelde partijlengte van vijftig zetten (die haal je met een bedenktijd van 45 minuten per speler wel), dan ben je wandelend anderhalve kilometer bezig. Het toernooi telt vier ronden, dus je loopt op die zaterdagmiddag zes kilometer. Wie zegt dat je voor schaken geen conditie moet hebben!

Na twee ronden stonden alle Caïssa-spelers in de top tien. Fred Avis haalde uit tien partijen zelfs een score van honderd procent en had zo drie punten voorsprong (een overwinning leverde drie punten op, een remise één punt) op Hebert Pérez García en zes op Bert Spil. Co Buysman en Hans de Vries deelden de zevende plaats met Schaakgroep Koedijk-talent Brian Möllenkamp (zeventien punten).

In de derde ronde zaten Hans en Fred bij elkaar in de groep en zowaar liep de voorzitter tegen zijn clubgenoot tegen een nederlaag aan. Met twee remises en twee zeges hield Fred de eerste plaats in de tussenstand nog net vast: 40 om 39 voor Hebert Pérez García.

De beste zes (Bert was nog net zesde) na drie ronden vormden groep 1, de volgende zes (met Co Buysman en Hans de Vries als gedeeld achtste) zaten in groep 2 en er was ook nog een groep 3.

In de vierde ronde werd om de eindprijzen gestreden en daarin begon de vermoeidheid bij menigeen een rol te spelen. Niet bij Bert die knap van de in Montevideo (Uruguay) geboren Hebert Pérez García won. De ervaren schaker heeft niet meer de sterkte van de jaren zestig en zeventig, toen hij veel grootmeesters en meesters uit Zuid-Amerika als tegenstanders had en zelfs eenmaal aan een Olympiade deelnam. Maar in zijn hoofd zitten nog wel allerlei trucjes en listigheden, waarmee hij zich uit precaire situaties kan redden. Zoals ik zelf moest ervaren door in een gewonnen stelling een soort variant op mat achter de paaltjes te missen.

Bert ondertussen ging onverdroten door met winnen (plus één remise) en werd overtuigend winnaar in groep 1.

Ook in groep 2 stond een Caïssa-speler bovenaan, al dankte Hans de Vries die klassering mede aan zijn totaalscore na drie ronden. Net als Ruud Niewenhuis had hij in de slotronde twaalf punten verzameld, maar hun scores na drie ronden bedroegen 23 en 18 punten en die voorsprong was beslissend voor de fles witte wijn.

Bij de prijsuitreiking kreeg Bert te horen dat hij de veertig centimeter hoge wisselbeker niet meekreeg. Eerst moest zijn naam erin worden gegraveerd. Mogelijk dat de achtste editie bij Drienerlo – de schaakvereniging van de Universiteit Twente – wordt gespeeld en daar kan Bert als bekerhouder natuurlijk niet ontbreken.