Schaken is een secondenspel geworden, zo merk ik op deze laatste dinsdag van 2011. Wat zeg ik: secondenspel? Tiendenvansecondenspel.

Het is de avond van het snelschaakkampioenschap van Caïssa. In de eerste twee ronden met vierkampen heb ik vijftig procent bij elkaar gesprokkeld en als ik nog iets wil bereiken, moet ik in de derde ronde maximaal scoren. Tegen Willem van der Veen, Frans Kragten en Wout Druijf lijken er kansen te liggen.

De eerste partij is tegen Willem. Vier minuten en vijftig seconden lang gaat de strijd gelijk op, maar daar ben ik niet blij mee. Remise is niet voldoende. Qua tijd zitten we dicht bij elkaar; ik heb een lichte voorsprong. In het ultieme eindspel toont Willem zijn meesterschap. Hij heeft een niet af te wenden mat-in-twee in de aanbieding. Maar bij de eerste zet gaat het opheffen van schaak gelijk op met mijn melding ‘vlag’. Op zijn klok is het min-teken te zien, ik heb nog een paar tellen over.

Frans en Wout nemen revanche voor hem. Frans komt met een koning alleen tegen twee verbonden pionnen en een paard in een patstelling terecht en tegen Wout mis ik mat-in-één.

Hierbij moet ik opbiechten dat ik tegen Willem enigszins heb gegokt. Ik wist dat ik in tijd een minuscule voorsprong had, maar had niet in de gaten dat de zwarte vlag op vallen stond. Mijn redding is wellicht de lange diagonaal, waarover Willems dame sprintte. Als ik me goed herinner, ging de vorstin van a6 naar f1. Had ze op e2 gestaan, had zwart enkele tienden van seconden gewonnen. De witte koning ging naar h2, maar voor Willem de matzet … Dg2 kon uitvoeren, was zijn tijd voorbij.

We hebben vijf bondsarbiters op de club en aan allen leg ik de volgende situatie voor. Stel dat Willem wel die tienden van seconden over had en dat de vlag zou zijn gevallen op het moment dat hij mij schaak zet! Wat wordt er dan beslist?

Gelukkig heeft 2012 een schrikkeldag. Dan zijn er 86.400 seconden extra. Ik wens Willem en alle clubgenoten voor het nieuwe jaar veel schaakplezier toe.