Schaken in Noord-Holland. Je kunt het overal doen. Er is een club op Texel, er is een club in Aalsmeer. Er is een club in Hillegom, er is een club in Enkhuizen. En dan zijn er nog de locaties voor de NHSB-kampioenschappen.

Voor de Noord-Hollandse veteranen zijn er tegenwoordig twee. Hoorn heeft de lentevariant, in het najaar spelen ze in IJmuiden.

Sinds dit jaar ben ik jong veteraan. Het Hoornse verpleeghuis Lindendael is alweer enkele seizoenen de perfecte plaats voor het NHSB-lentekampioenschap en het organiserende driemanschap Gerard van der Graaf/Job Bueno de Mesquita/Aad Laan heeft geen moeite met mijn deelname. De 55 haal ik nog niet, maar wat niet is kan nog komen. Zover zit ik niet af van die leeftijdsgrens.

Vanwege mijn leeftijd kom ik niet in aanmerking voor de titel, maar ik word wel ingepland en debuteer op woensdagmiddag 14 maart tegen Ron Harmsen uit Purmerend. Veel deelnemers zijn lopend of fietsend gekomen. Andere schakers hebben de reis naar de hoofdstad van West-Friesland per auto of per trein gemaakt. Allemaal zien ze een feestelijk versierde Koepoortsweg, waar Lindendael aan ligt. Dat blijkt niet ter ere van het kampioenschap te zijn. Hoorn heeft 650 jaar geleden stadsrechten gekregen en dat wordt in 2007 uitbundig gevierd.

Voor menigeen is deze eerste middag een feest van herkenning. Talrijke veteranenschakers zijn er immers voor de vierde keer bij. Het is ook de vierde maal dat Caïssa de organiserende vereniging is. Die jaarlijkse terugkeer is begrijpelijk, want het veteranenkampioenschap is een prachtig evenement. Een volle zaal, bij ieder bord staan kaartjes met de namen van beide spelers, iedereen krijgt een speciaal notatieboekje en Fonneke van der Graaf en Sientje Haijer zijn uitstekende gastvrouwen.

Bij de ingang van Lindendael hangt een bordje met de tekst ‘loslopende honden verboden’. Halverwege de middag klinkt in het restaurant, naast de speelzaal, geblaf. Ruikt het dier de plakken worst die op de schalen met hapjes liggen? Enkele keren zijn de gastvrouwen aan zet en verwennen zij de schakers met stukjes kaas, toastjes met salade en vis en iets lekkers met een partje mandarijn erop.

Curieus is de stelling bij Jan de Jong-Eric de Jong. Wit moet met zijn dame, paard en vijf pionnen opboksen tegen twee torens, twee paarden en drie pionnen. De overmacht aan stukken is beslissend.

Als de Heerhugowaardse winnaar van verschillende kanten wordt gefeliciteerd, vraagt zijn clubgenoot Joop van Vuure: ,,Hoe laat gaat de trein?’’ Voor menigeen is het zeven woensdagmiddagen niet alleen een kwestie van een aantal zetten vooruitdenken. Je moet ook de echte klok in de gaten houden.