Schaken in Noord-Holland is vooral een mannenaangelegenheid. Terwijl elders in Nederland de vrouwen toch flink aan de weg timmeren, lijkt de NHSB-regio achterop te raken.

Zhaoqin Peng – die al jaren in Nederland woont – domineert de nationale kampioenschappen, maar achter haar gebeurt het een en ander. Waren zo’n tien jaar geleden Joyce Fongers, Mariska de Mie en Linda Jap Tjoen San de aanstormende talenten, anno 2007 trekken de prestaties van Bianca Muhren, de tweelingzussen Marlies en Laura Bensdorp, Pauline van Nies en Désiree Hamelink de aandacht.

In Noord-Holland schiet me alleen de namen van de West-Friezinnen Nel Sasbrink en Nancy Mozer en van Annemarie Volkers snel te binnen. Het scheelde niet veel of de Alkmaarse had van de zomer haar debuut op het NK gemaakt. In de laatste ronde voor het eindtoernooi strandde ze tegen Marlies Bensdorp, de latere nummer drie. Nu spelend in de clubcompetitie van De Waagtoren veroverde Annemarie Volkers in 2004 zelf de bronzen medaille tijdens het Nederlands kampioenschap voor schaaksters tot en met twintig jaar. Vier jaar (2003-2006) had Schagen de organisatie van het NK voor A-, B- en C-meisjes en dat bleek ook vier jaar een voltreffer te zijn. De Alkmaarse werd derde, pal voor streekgenote Sietske Greeuw die tegenwoordig in Amsterdam woont.

Uit een verder verleden herinner ik me Sylvia de Vries. Afkomstig uit de Zaanstreek (Wormer) grossierde ze in de jaren tachtig in Noord-Hollandse jeugdtitels en werd zelfs in 1986 en in 1987 vrouwenkampioene van de NHSB. Twintig jaar geleden pakte ze ook de nationale titel bij de speelsters tot twintig jaar. In 1991 eindigde ze op het senioren-NK op de tweede plaats.

Sylvia de Vries leerde het schaken van haar vader Jaap. De Noord-Hollandse nam deel aan twee Olympiades, waarna ze anderhalf jaar in Noorwegen woonde (en werkte) omdat haar vriend daar een baan had. In 2000 raakte ze in de ban van de atletiek en werd hardloopster. In 2006 werd de vroegere schaakster nog vierde bij het NK veldloop.

Ze woont in schaakstad Leiden en heeft nog even bij LSG achter het bord gezeten, maar een rentree zit er niet in. ,,Schaken is geen ontspannende bezigheid, hardlopen wel’’, zei ze anderhalf jaar geleden in een interview.

Mijn enige bondswedstrijd tegen een vrouw dateert van tien jaar geleden. De voor Krommenie 2 spelende Anneke Schol was – verdiend – te sterk voor me. Een revanche op een schakende vrouw heb ik nooit kunnen nemen. Later stonden tijdens simultaanwedstrijden Erika Sziva en Tea Bosboom-Lanchava tegenover me en ook Zsófia Polgár. De Hongaarse probeerde ik mild te stemmen door haar vlak voor de eerste zet een grote bos bloemen te overhandigen. Ze trapte er niet in en liet mij in tweeëenhalf uur kansloos spartelen.