Schaken in Noord-Holland is schaken met mensen. Bewust staat er ‘met’ en niet ‘tegen’ zoals ik achter het schaakbord ook geen tegenstander zie maar metgezel in een zoektocht naar oplossingen. In de ene partij daag ik hem (of haar) uit tot het vinden van de juiste zet, in de andere partij moet ik zelf het goede antwoord vinden.

Tussen mijn eerste wedstrijd in de NHSB-competitie (7 december 1992 in Julianadorp) en de 67^e (23 oktober jl in Hoorn; de 68^e komt er komende vrijdag, bij KTV, aan) zitten vijftien jaren met verhalen. En herinneringen.

Op 7 november 2006 moest mijn Caïssa-team aantreden in Heiloo. De onderlinge krachtsverschillen binnen onze ploeg zijn niet zo groot, waardoor je achter het eerste bord kunt zitten of achter het achtste. Het toeval wilde dat mijn stoel ergens middenin stond. Het toeval wilde voorts dat mijn metgezel Harry de Jager heette. Een bekende naam. Op 10 april 1995 hadden we ook tegenover elkaar gezeten. Hij herinnerde zich die avond nog wel. Oppositie had zijn speelruimte boven winkelcentrum ’t Loo, dat toen werd verbouwd. De bouwvakkers maakten kennelijk overuren, want gedurende het eerste uur van onze partij – en die van onze ploeggenoten – overstemde het geluid van drilboren onze stemmen. Met handgebaren werd gevraagd of de ander suiker en melk in zijn koffie wilde.

MSC-speler Gerrit Asselman zat op 19 april 2005 tegenover me. Als verslaggever van het Noordhollands Dagblad heb ik in de tweede helft van de jaren zeventig onder meer het Helderse amateurvoetbal gevolgd en Gerrit was daar toen trainer. In het eerste kwartier van onze partij werden geen zetten gedaan, maar werd over de gloriejaren van de voetbalclubs HRC, HCSC en WGW gesproken.

Tegen Warmenhuizen’76 is IJsclub SIS regelmatig onderwerp van gesprek. De schaatsvereniging had, ik dacht in de winter van 1977, de organisatie van een gewestelijke langebaanwedstrijd. ’s Ochtends om half elf vroor het nog twaalf graden en na de 500 meter nodigde een bestuurslid mij uit om in de bestuurskamer – een houten bouwkeet op wielen voor wegwerkers – te pauzeren. Of ik trek had in een loemoemba? ,,Als het maar warm is’’, antwoordde ik rillerig, niet wetend wat een loemoemba was. Vijf minuten later wist ik het wel: hete chocola met slagroom en een flinke scheut rum. Ik had ’s middags geen last van de kou. Maar loemoemba’s drinken in Warmenhuizen is er niet meer bij, want schaken doe je binnen en bij Warmenhuizen’76 is het altijd aangenaam warm.

Ook in Purmerend of tegen een team van Purmerend worden herinneringen opgehaald. Zoals op 4 oktober 1994, toen Jan Dorrepaal en ik elkaar tweemaal de hand schudden. De eerste keer bij binnenkomst in het Hoornse wijkcentrum Kersenboogerd, de tweede keer omdat wij aan het vijfde bord zaten. Jan was voorzitter van Purmerend in de tijd dat ik voor de krant de vereniging volgde. En als Caïssa een wedstrijd in Purmerend heeft, is zijn voorganger Henk Breeuwsma vaak aanwezig en hebben we het weer over vroeger.

Maar niet alleen buiten Hoorn hoor je interessante verhalen. Bij Caïssa is na afloop van de laatste clubcompetitiepartij de drukte aan de bar steeds groot. Dat laatste uurtje – van middernacht tot één – is de slagroom op de taart van een wekelijks avondje uit.