Caïssa 1 promoveert naar promotieklasse !

Wie had dat aan het begin van het seizoen gedacht? Vorig jaar nog strijdend tegen de degradatie, dit jaar het gehele seizoen bovenaan staan en nog ongeslagen kampioen worden ook? Een ieder die dat voorspeld zou hebben zou voor gek zijn versleten. Wat is er dan veranderd dit seizoen? 

Allereerst de teamleider: Peter Holscher wist vorig jaar als non-playing captain van het tweede team  dat team naar het kampioenschap te leiden. Dan ligt het voor de hand dat hij dat kunststukje nu maar eens op een hoger niveau moest laten zien.  Daarnaast speelde een rol, dat er weinig gebruik gemaakt behoefde te worden van invallers: er werd steeds op dinsdag gespeeld, op een vrijdag-avond na. De schaakaandacht behoefde dus niet  nog aan een andere avond gegeven te worden, zodat alle energie beschikbaar was voor die ene avond. Dat zorgde kennelijk voor een betere vorm van enkele spelers. Overduidelijk voorbeeld daarvan is topscorer Peter Holscher : hij ging met zes uit zes de laatste ronde in. Een goede positieve sfeer  is en blijft ook altijd de basis voor een goed functioneren. Van problemen veroorzaken buiten het bord wordt niemand beter, dat realiseert gelukkig iedereen. Op het bord gaat die regel overigens niet op: juist het problemen veroorzaken kan daar nog wel eens een ander tot het maken van fouten verleiden: daar is het afstraffen van fouten van een ander, een moment om van te genieten… Raar spelletje toch…. Wat buiten het bord niet mag, blijkt op het bord nu juist tot een van de opperste vormen van genot te leiden ( niet het opperste… maar een van de…. ! ).

Het lijkt er op, dat die omstandigheden net even dat extra zetje was om de fouten die vorige jaren gewoon werden afgestraft niet meer te maken. Erik en ondergetekende begonnen met twee nullen…. Gelukkig was dat niet fataal… Niet bepaald een denderend begin, maar we besloten een invulling te geven aan ons strijdmotto: verliezen als het kan, en winnen als het moet. En zowaar: die extra concentratie leek vruchten af te werpen. Hoewel mijn resultaten in de externe niet echt bijzonder zijn, merk ik de laatste maanden wel, dat extra concentratie en aandacht ( " iedere zet blijven denken: ik wil, ik zal en ik moet…. ), op enige uitzonderingen na zowaar tot betere prestaties leidt.

Vanuit  de NHSB was het de bedoeling, dat een gezamenlijke slotavond van de eerste klassen juist tot een meer verbonden schaakgevoel leidt, terwijl het gelijktijdig spelen van wedstrijden waar het nog om gaat bovendien het sportief verloop van de laatste ronde moest bevorderen. Tijdens de gedelegeerdenvergadering was dat besluit unaniem aangenomen. Afhankelijk van het verloop en belangstelling voor het gastheerschap wordt overwogen dat ook in de tweede, derde en vierde klassen te gaan doen.  Toch waren er op de slotavond nog geluiden van schakers die dachten, dat nog op het allerlaatste moment de laatste  ronden afgeblazen zou worden: " wie schaakt er nu op dinsdag? We zijn hier met veel invallers! " moest het overtuigende argument zijn om die laatste ronde af te blazen. Dan kon toen natuurlijk niet meer.  Ons eerste moest drie punten aan de borden zien te halen. Ton Wessels wist al vrij snel remise te behalen, dus dat halve punt was binnen. Erik van Tooren  wist zijn paard  op d3 te posteren, en vervolgens kon zijn tegenstander weinig kanten meer met zijn stukken op. Erik joeg de witte dame  het bord over, en pikte zo en passant het nodige materiaal op. Een genot om naar te kijken. Dat was dus anderhalve punt. Bert had inmiddels op h6 een pion geofferd en dacht daardoor beter spel te krijgen. Dat bleek niet het geval te zijn.  Fred Avis kon zich uitleven in zijn Trompovsky : de tegenstander vast zetten, stukken groeperen, en dan aanvallen als de tegenstander niet veel meer kan doen. Hoewel Fritz in de analyse nog lang aangaf, dat de stelling vrijwel gelijk was, ervaarden beide partijen dat tijdens de partij geheel niet. De aanval resulteerde uiteindelijk na een torenoffer op g6 in een mat met de dame op f6. Dat waren er dus twee en een half.  Hoewel topscorer Peter Holscher zijn zevende overwinning uit zeven partijen kon boeken, koos hij voor het clubbelang : een remise was genoeg voor het kampioenschap, dus hij bood remise aan. Zijn sterke tegenstander Jacob de Boer accepteerde dat snel, dus het kampioenschap was binnen. Bert wist zijn partij alsnog naar remise te leiden. Rolf de Brouwer had het niet makkelijk tegen good-old Martin Duinmaijer. Rolf spartelde lang tegen, doch moest zijn koning uiteindelijk toch omleggen. Hoewel Wouter stijf van de zenuwen aan de partij begon, bleek dat toch geen hindernis te zijn om Albert Dekker uiteindelijk te verschalken : in een eindspel wist Wouter met secuur spel de ver op de d-lijn opgerukte pion van Dekker te verschalken, vervolgens nog een kwaliteit, zodat er weinig meer over was om Wouter nog in gevaar te brengen. Bas van den Berg streed ook nog lang door. Hoewel tegenstander Simon Greeve weinig tijd meer had om nog iets te bedenken, probeerde Bas in een gelijkstaande stelling zijn tegenstander toch nog te verleiden tot het begaan van onzorgvuldigheden, doch dat gelukte niet : een remise was het resultaat. Peter, " in the winning mood " wil volgend jaar het tweede weer begeleiden. Het wordt weer een aardig schaakjaar : gaat het tweede weer terug naar de eerste klasse ? Handhaaft het eerste zich ?