Het opvallendste aan de eerste ronde van het open Hoorns schaakkampioenschap was dat er geen enkele remise viel. De 22 partijen kenden alleen maar winnaars en verliezers. En dat komt zelden voor. Ieder toernooi, hoe klein of hoe groot ook, heeft wel enkele partijen die onbeslist eindigen.
Halverwege de tweede avond sta ik op om te kijken hoe de stand van zaken is. Het schoolbord in de speelzaal fungeert al vele seizoenen als mededelingenbord. De meeste keren prikt Hans de Vries, competitieleider, er zijn A4’tjes met uitslagen, stand en programma op. Gerard Groot doet hetzelfde met de Caïssa-resultaten in de bondscompetitie en de aankondigingen van toernooien van de regionale verenigingen. En nu, als regelaar van het Open Hoorns, hangt hij alle informatie over de drie groepen op.
Negen uitslagen zijn ingevuld, negen winnaars en negen verliezers. Dat betekent dat er al 31 partijen zonder een enkele remise zijn.
Ik speel zelf tegen Rob Kooiman. Met wit is het een Engelse partij geworden, maar het schiet niet erg op. We houden elkaar in evenwicht, zowel aanvallend als verdedigend. Een losse c-pion kan ik oplossen dankzij dameruil op b4 en met een pion op a3 ziet de damevleugel er weer redelijk solide uit. Een wat passieve loper op b2 ruil ik in voor een mogelijk actief paard op f6, waardoor Rob met een dubbelpion op de f-lijn opgezadeld zit. Komen er winstkansen?
Dat valt tegen. We hebben nog twee torens en een loper van gelijke kleur. Zwart heeft drie pionnen op de damevleugel tegen twee voor wit. Een eerste remise-aanbod heb ik afgeslagen, want die dubbelpion is een zwakke plek in de stelling van zwart en met de loper sta ik op de mooie diagonaal a8-h1. Toch moet ik oppassen dat er geen zwarte vrijpion kan doorlopen naar een promotieveld. Zoveel mogelijkheden blijkt wit ook weer niet te hebben. Vooruit, remise dan maar.
De 32e partij van dit Hoorns kampioenschap wordt de eerste remise. Er zit wel symboliek in. Want 32 is de helft van 64. En ruim twee uur hersengeknars heeft ook de helft opgeleverd.