Menig clublid trekt de wenkbrauwen op bij het zien van het programma voor de derde ronde. Dat bevat deze dinsdagavond een flink aantal verrassende partijen.
Menig clublid trekt de wenkbrauwen op bij het zien van het programma voor de derde ronde. Dat bevat deze dinsdagavond een flink aantal verrassende partijen.
Ook op de tweede dinsdagavond hangt er een kleine ‘poster’ op het moderne schoolbord. ‘Historie gezocht’ luidt de kop boven een verzoek aan alle clubgenoten om een partij van vroeger aan mij te doen toekomen. Op 15 januari a.s. bestaat Caïssa negentig jaar en het is toch leuk om het jubileumclubblad op te sieren met historische partijen van alle huidige Caïssa-leden.
Soms maken kleine voorvallen snel iets duidelijk. Op een van de eerste septemberdagen kom ik bij boekhandel Stumpel Jan Haijer tegen. Als ik terug naar huis fiets, zie ik Jan Smink staan schilderen. Binnen een kwartier twee clubgenoten ontmoet: het schaakseizoen is weer begonnen.
Op deze laatste dinsdag van het seizoen nemen 31 spelers van Caïssa deel aan de kloksimultaanwedstrijd, de traditionele afsluitingsavond. Een spectaculaire vorm van schaken die regelmatig voor onverwachte wendingen zorgt.
Maar de eerste wandeling gaat naar de bar, zo’n veertig meter vanuit de speelzaal. Ik heb geen tegenstander die een kop koffie aanbiedt en daarom ga ik die zelf bestellen. Weer terug tussen mijn schaakvrienden kan ik wat sfeerfoto’s maken van alle tafels waaraan diep wordt nagedacht. Volgens de internationale reglementen mag dat tijdens de eerste tien minuten van een partij en ik zorg ervoor dat er geen berisping van president Kirsan Iljoemzjinov zal komen.
Al jaren loopt het tijdens het Open Hoorns met mijn sportieve prestaties niet naar wens. Opvallend genoeg speel ik bijna ieder seizoen in de eerste ronde met zwart en dat is dit keer een extra handicap, omdat ik in de clubcompetitie geen enkele zwartpartij heb gewonnen. Goed voor het zelfvertrouwen dus. Daar komt nog bij dat mijn eerste tegenstander (Ruud Velthuis) uitstekend speelt. Hoewel ik een prima stelling heb, doet hij alleen maar goede zetten. Mijn slotaanval draait uit op een fiasco. Er zit een mat in negen – of zo – in, maar met weinig tijd op de klok valt er weinig door te rekenen. Ruud blijft alleen maar goede zetten doen en ik verlies stuk achter stuk en de partij.
Het opvallendste aan de eerste ronde van het open Hoorns schaakkampioenschap was dat er geen enkele remise viel. De 22 partijen kenden alleen maar winnaars en verliezers. En dat komt zelden voor. Ieder toernooi, hoe klein of hoe groot ook, heeft wel enkele partijen die onbeslist eindigen.
Een schaakpartij laat zich gemakkelijk vergelijken met acteren. Op het bord hebben we opening, middenspel en eindspel, op het toneel de ouverture, het op gang gekomen verhaal en de ontknoping.
Daarom is het niet zo vreemd dat leden van Caïssa wel eens in de huid van acteurs zijn gekropen. Clubgenoot Rob Bouwman maakt me attent op een krantenbericht over de tentoonstelling ‘Net echt’ in de Hoornse beleveniswinkel Junius die vorige week is geopend en tot en met 11 september duurt. Bij de aankondiging staat een foto van een aantal mensen dat de vroedschap vormt. Het gaat om negen spelers van Caïssa: Velzeboer, Langereis, Otter, Van Wees, Fehr, Timmerman, Ursem, De Ruyter de Wildt en Andreae.
Scrollend door de eindstand vallen verschillende clubgenoten op. De meeste overwinningen zijn behaald door Ronald Ritsema die in zijn 27 partijen achttien keer zegevierde. Het hoogste aantal remises heeft twee winnaars. Zowel Romke Dijkstra als Jacques de Heus komt met zestien stuks aardig in de buurt van het record van Ruud Velthuis (achttien remises).
Voor het begin van de 31e clubronde speel ik tegen Bert Spil enkele vluggertjes. ,,Kun je alvast oefenen voor zaterdag’’, zegt Bert die beide vijfminutenpartijen wint.